Where is my mind?...WHERE IS MY MIND?

Tak zgubiłam głowę! Mój umysł zaginął gdzieś w nikomu nieznanym wymiarze, nawet mi nie do końca znanym. Siedząc dziś, jak zwykle w pierwszej ławce na kombinatoryce, ocknęłam się, bo zabolał mnie brzuch, na serio, takie przeszycie jakieś dziwne... od dawna już to w sumie mam i sama nie wiem, po co o tym tu piszę. To są po prostu takie znaki, jak gubię głowę, bo nasze ciało wbrew pozorom stosuje mnóstwo sztuczek. I zostałam dzisiaj znowu zrównana z ziemią, "weź się do roboty, bo jesteś maturzystką"... tak, tak na geografii też odleciałam do tajemnego wymiaru. Nie licząc już sprawdzianu na historii, na którym zaczęłam pisać "yolo" w ogóle,  przystanku, autobusu, drogi powrotnej do domu... Gdzie jest mój umysł?

A obrazek jakoś taki mi się po prostu skojarzył. I dopiero dzisiaj zdałam sobie sprawę z tego, że po mój partner na studniówkę, przejmuje się tą studniówką bardziej niż ja, i to o wiele bardziej, bardziej. I że z NIM, w sensie Nim, nim, bohaterem kilku poprzednich postów, o ja pierdole, jesteśmy po prostu przyjaciółmi, bo wtedy są wszyscy zadowoleni. I że podziwiam obu, za to, że ze mną wytrzymują.

Pośpiewam sobie, pośpię... miałam tu coś napisać, albo miałam coś zrobić, tylko tak się składa, że nie pamiętam. A do Stanów to ja sobie polecę, za rok, na rok, jeśli tylko wcześniej znajdę swój umysł. 

Heh, heh, heh. Do napisania ;*