Pora ściągnąć maskę... bo i tak wszystko co zrobię jest tragedią.

Chcę pisać, chcę pisać... CHCĘ NIE MYŚLEĆ, WIĘC MUSZĘ PISAĆ. Popadam w coraz większa ruinę i nie mogę spać. Nie mogę spać przez to, że w tej głowie jest tyle myśli, których nie mogę się pozbyć i nic już nie mogę zrobić. Tylko dlaczego jedna chwila może zmienić całe nasze życie? Dlaczego mój cały zeszłoroczny upadek i dotknięcie o dno, uderzenie wręcz, teraz powtarza się w tak krótkim czasie i na dodatek ze zdwojoną siłą. Chciałabym żeby ktoś mi tak porządnie zajebał, żeby ktoś mnie napierdalał po głowie miotłą, albo łopatą najlepiej. Ja chcę słyszeć jak mi się łamią kości, bo na to właśnie sobie zasłużyłam. Jakikolwiek ból fizyczny nie będzie mógł się równać z tym cierpieniem jakie mam w tej chwili w sobie, tam najgłębiej jak się tylko da, schowane tak dobrze i dodatkowo zakręcone na pięćdziesiąt zamków, żeby absolutnie nikt się tam nie dostał. Chciałabym być zwycięzcom, a jestem jedynie doskonale maskującym się tchórzem. Wszystko co robię jest tragedią, a moje życie to tylko kawałek absurdu. Może i źle oceniam siebie, może i robię coś nie tak. Każdy z nas ma czegoś dość, ale ja postanowiłam pójść o krok dalej, mam swój kawałek w którym nie muszę nakładać maski, w którym nie muszę być pajacem w markowych ciuszkach. Jestem tylko człowiekiem, który nie może dogonić swoich marzeń, jestem dziewczyną z zaburzeniami emocjonalnymi, jestem nadwrażliwa, mimo iż udaję że uczuć nie mam wcale i jestem tak bardzo niezadowolona z życia, więc po co kurwa mam udawać że jest dobrze?

Wszystko co zrobię jest tragedią. Powoli zaczynam się czuć jak Mr. Nobody...  I am Mrs. Nobody...
xoxo...prawie środek nocy