Moją filozfią życiową zawsze było to, że mogę umrzeć w każdej chwili. To, że jeszcze nie umarłam powoli staje się moją życiową tragedią.

Może zwyczajnie naoglądałam się trochę za dużo filmów ukazujących prawdziwe życie, a nie tylko takich robiących nam nadzieje na coś, co się nigdy nie zdarzy. Może za dużo naczytałam się tej filozofii, w poszukiwaniu samej siebie, a szukać będę pewnie całe życie. Dlaczego teraz siedzę w pokoju, przy nastrojowym przyciemnionym świetle z laptopem na kolanach, a ty to czytasz nie zdając sobie sprawy z tego, że właśnie mijają kolejne minuty twojego życia. Czas to coś, z czym ani ja, ani ty nie wygrasz. Myślę jednak, że wszystko inne jest do naszych usług. Moja dusza tak bardzo cierpi, uczucia wybuchają, serce bije tak szybko, a głowa pracuje, szukając logicznego wytłumaczenia na to co się ze mną ostatnio dzieje. Nie jadłam dziś nic, chciałam trochę uspokoić, albo jeszcze bardziej wnerwić swój umysł. Każdemu czasem jest to potrzebne. Nie byłam tez w szkole, bo nie chciałam, bo nie miałam ochoty. Ostatnio tak bardzo nie śpię, a myślami jestem w nikomu nieznanym wymiarze, że co to za różnica, czy jestem w szkole czy w łóżku. I próbuje wygrać z bólem, skaleczyłam się w brzuch i stałam w miejscu, nie robiąc nic. Bolało jak cholera, a ja się poddałam, bo czasem poprzez poddanie się, triumfujemy i zwyciężamy. Dobrze mi to zrobiło, uznałam, że nie chcę się zabijać, wystarczy mi, że raz chciałam, co skreśliło mnie na dobre z życia towarzyskiego, bo samobójczyni nikt nie zna, choć wszyscy o niej mówią. Ostatnio mam to szczerze gdzieś, wyznałam wszystko JEMU, tejże właśnie nocy, razem z moimi wszystkimi odczuciami na ten temat. Był pierwszą osobą, której powiedziałam, jak się wtedy czułam, co takiego sobie myślałam i niech tak zostanie. 

Oglądałam wczoraj "Siedem dusz"... tak cholernie się wzruszyłam. Jeśli uznam, że nie jestem światu potrzebna to też rozkroje się i pooddaje organy innym, dobrym ludziom. To coś tak niepojętego, oddać swoje życie innym ludziom, że aż nie potrafię się na ten temat wypowiedzieć. A film, oczywiście, że polecam.

Ostatnio jestem ofiarą własnych myśli.

xoxo