Ostatni dzień z życia blondynki...

Tak, niestety, ale to koniec! To już ostatni dzień słynnej "blond czuprynki" na mojej głowie... mimo wszystko nie będę tęsknić, no dobra może trochę... blond przecież towarzyszył mi przez całe dwa lata! Jednak zmiany są konieczne, bez nich byłoby nudno i na dodatek moje włosy wpierdoliły by mi, gdyby mogły za te wszystkie utleniacze, które nieźle dały im w kość. A tak po za tym, to słyszałam, że mamy wakacje, choć ja ich jakoś za bardzo nie czuję. Mam pracę, masę formalności związanych z moim przyszłorocznym wyjazdem do Stanów, którego bardzo nie mogę się doczekać. Jest dziwnie, po prostu dziwnie. Nie wiem co się ze mną dzieję, ale nawet nie mam siły wyrzucić z siebie tych resztek myśli. Lubię swoją pracę, lubię ludzi z którymi pracuję, jednak gdybym miała robić tak przez całe życie to wpadłabym w wielką depresję, bo to życie byłoby dla mnie po prostu za nudne. Jestem pierdolonym ambitnym frajerem, dziewczynką, która mając lat 12 nauczyła się marzyć. Chciała zostać artystką, poznawać fascynujący ją świat sztuki - marzyła też o tym, by kiedyś móc studiować tworzenie filmów na The School Of The Visual Arts w Nowym Jorku... jednak wiedziała też, że to marzenie jest nie realne. Mimo wszystko jednak marzyła nadal i ze wszystkich sił starała się gonić swoje marzenia, niechcący niszcząc przy okazji samą siebie. W końcu się poddała, rzuciła wszystko, bo życie i otaczający ją świat i ludzie przekonali ją, że to nie ma sensu. Poddała się i okazało się, że za rok po maturze, jedzie na rok do Stanów, ląduję w Nowym Jorku, co prawda na szkołę sztuk wizualnych się jeszcze nie dostała, ale czy nie jest pięćdziesiąt milionów kroków bliżej? Kochani, warto było gonić i warto jest to robić, nawet gdy wszyscy wokół już w Ciebie zwątpili. Taka życiowa prawda, marzenia się spełniają, ale przecież nie same :D

Tak po raz ostatni jako blondynka... więc Nara blondi i Do Napisania Kochani ;*