Nie mogę przestać tworzyć!

Opowiem Ci pewną historię, to był piękny upalny dzień, a może romantyczna letnia noc... nieważne, bo i tak przecież nie wiesz czy dzieje się to naprawdę czy może na niby. Tak naprawdę to Ty wielu rzeczy nie wiesz. Nie wiesz czy jesteśmy wolnymi istotami, żyjącymi wiecznie w coraz to innym ciele, albo też jakiś Pan Reżyser u góry trzyma swoje kukły za sznureczki i rządzi przedstawieniem zwanym życiem... lub zwyczajnie to życie jest snem, a wszystko wokół jedynie obłudą. Ciało zgnije a dusza się roztrzaska, pamięć też ma swoją granicę... nic tu po mnie nie zostanie. Wróćmy jednak do historii, która miała miejsce w tym prawdziwym, lecz jakże niepewnym świecie. Sama nie wiem, gdzie ta opowieść się zaczyna a gdzie kończy, ona po prostu sobie istnieje. Wyobraź sobie człowieka, który żyje jak żyje, lecz jest szczęśliwy. Niech to będzie kobieta, prosta dama, bez masy przygód i rozmaitych przeżyć. Żona i matka, lecz nie kura domowa. Charakter niezwykły, podejście do życia także. Ona jest zupełnie inna niż Ty, bo Ty jesteś człowiekiem, który często niepotrzebnie myśli, ma jakieś plany i ciągle martwi się o to, czy aby na pewno marzenia uda się spełnić. A ona po prostu żyje, z tym że bardzo szczęśliwie sobie żyje. Zazdrościsz jej tego, lecz jest jak jest. Nie zmienisz nic, jesteś sobą a świat jest taki sam. Wyobraź sobie teraz, że zasypiasz, a w snach spełniają się Twoje wszystkie marzenia i koszmary jednocześnie, a gdy się budzisz wszystko jest już inne. Znów masz przed oczami obraz tej samej kobiety, choć coś tu jednak nie gra. Ona już nie jest taka szczęśliwa, bo szczęście to sama sobie zniszczyła. Nie jest już taka super fajna jak kiedyś, a Ty nie masz i nigdy nie miałaś jej czego zazdrościć. Ale kiedyś było inaczej, lepiej, łatwiej, mimo iż żyłam, żyję i będę żyć w tym samym świecie. Ja po prostu byłam dzieckiem, a świat dzieci jest taki piękny, dlatego że, one nie znają tych wszystkich praw, które światem rządzą. One nie wiedzą, że ludzie gniją za nim jeszcze znajdą się w grobie, że każdy z nas nosi maskę, o której mówi się, że jest twarzą i że sami nie wiemy, co tak naprawdę jest pewne i prawdziwe. Piękne kłamstwa nami rządzą i wkrótce doszczętnie zniszczą ostatki prawdy... A Ty człowieku nadal wierzysz w to, że jest dobrze i czytasz te brednie, nie mając większego pojęcia o historii, która się wydarzyła, bo nie wiesz nawet czy się w ogóle wydarzyła. Każdy z nas rzeczywistość przyprawia swoją własną odrobiną fikcji...

Tak moi kochani, znów to robię znów piszę i tworzę. Nie pamiętam, kiedy ostatnio pisałam jakieś opowiadanie czy coś podobnego, ale znowu to robię i nie mogę przestać. Pochłonęło mnie na całego, tworzenie, które jest jak narkotyk. Znalazłam stare rozpiski moich scenariuszy, opowieści, które teraz zobaczyłam w nieco innym świetle. Pewnie co jakiś czas, będę je tu publikować, z pewnością będą lepsze niż to powyższe, ale ostatnio pisałam w gimnazjum, a po takiej przerwie od czegoś trzeba zacząć. 

Do napisania :D