Kilka prawd z dziennika bezsennsego

Przypomniałam dziś sobie o pewnej rzeczy, o dzienniku bezsennym. Otóż był to dziennik, który prowadziłam, od połowy marca do końca kwietnia 2012 roku, podczas największego nasilenia bezsenności jakie miałam  w swoim życiu, czemu dziennik zawdzięcza swoją nazwę.  Później go rozerwałam, gdy znowu zaczęłam w miarę spać, bo bałam się tego co tam naskrobałam. Pisałam trochę jak w transie, gdy człowiek tak bardzo nie śpi jest jak zombie, a umysł zwyczajnie szaleje. Dzisiaj go znalazłam, przeczytałam i postanowiłam wrzucić tu pewien fragment z 12.03.2012 roku:

Żyję w jednym wielkim absurdzie, wszystko jest absurdem, całe ludzkie życie jest absurdem. Człowiek może się uczyć przez całe życie, a i tak umrze głupi! Wszystko co mamy w życiu minie, a po życiu nie ma już nic! Ja chcę tylko chwili, chcę zrobić coś co wstrząśnie światem. Nie chcę żeby mi stawiali pomniki, chcę po prostu zrobić coś czego ludzie nie zapomną...

Chciałam wtedy doszczętnie poświęcić się sztucę i tworzeniu. Od dawna marzyłam o tym by podbić świat tworząc filmy i nigdy nie zależało mi na taniej popularności. Chciałam po prostu stworzyć coś co wstrząśnie światem, dostać swoje 15 minut. Rzeczywistość sprawiła, że marzenia spadły na samo dno, zakryte przez inne obowiązki i zmartwienia, zaliczyłam wiele przykrych wtop. Zaczęłam pisać bloga, w listopadzie 2012 roku, jeszcze na starym nieistniejącym już adresie, będąc w głębokiej depresji. I może jest to dziwne, ale zwykłe spisywanie myśli mi cholernie pomogło, bo znowu zaczęłam wierzyć w siebie, znowu zaczęłam pisać, tworzyć i z pewnością będę to robić nadal! Prawda jest taka, że ja musiałam dotknąć samego dna, żeby móc się porządnie odbić!