SHISEI

Odkąd tu wróciłam piszę codziennie, choć jestem dopiero od trzech dni. Pisanie to taka moja wewnętrzna potrzeba, która po prostu sprawia mi przyjemność. Moje palce czują klawiaturę i tak sobie płynę... mimo że jutro pewnie nie popłynę, bo jutro wychodzę, na przed-osiemnastkowe chlanie, choć może wcześniej coś napiszę... nigdy nic nie wiem.

Dzisiaj odczułam potrzebę napisania tu wszystkich moich myśli i refleksji związanych z czytaną prze ze mnie książką, a mianowicie chodzi o "Dzienniki Kamikadze" czyli ich realne dzienniki, zebrane i opracowane przez Emiko Ohnuki - Tierney. Nie będę rozpisywać się na temat całej tej książki, streszczać jej i opowiadać, jeśli ktoś zechce to sam ją przeczyta. Całość zrobiła na mnie wrażenie, ale był jeszcze taki jeden moment, który sprawił, że zatrzymałam się na chwilę i zaczęłam myśleć, tak po prostu:

"Wysłuchałem wykładu profesora T. [Tanabe Hajima] na temat: "Śmierć - Życie (Shisei)". Powiedział, że w ujęciu szkoły stoickiej śmierć jest zjawiskiem naturalnym, niezależnym od naszej woli; Heidegger natomiast w swym egzystencjalistycznym rozumowaniu uważa śmierć za możliwość realistyczną - możliwość odrodzenia, które otwiera się przed nami w wyniku naszej zdolności stawienia czoła śmierci. Przekonywał, że nawet wola nie jest zdolna uchronić nas przed zalęknieniem problemami życia i śmierci. Według profesora T. jedynym ratunkiem jest uświadomienie sobie konieczności zgonu. Innymi słowy, nie powinniśmy traktować śmierci jako możliwości ponownego życia. Powinniśmy żyć danym nam życiem, przygotowując się do zanurzenia w śmierć w każdej chwili. Dlatego też śmierć nie jest Sein (byciem), lecz Sollen (zdarzeniem w życiu)."

~Dziennik Hayashiego Tadao, wpis z 21 maja 1943 roku.

Zastanawiam się, dlaczego tak bardzo boimy się śmierci mimo iż rzeczywiście jest ona w pewnym sensie częścią życia. Nie wiem, czy się boję czy też nie, trochę na pewno. Nie wiem, jak, gdzie i kiedy umrę, ale jestem ciekawa tego, co będzie potem. W te bajeczki z sądem i tak dalej nie wierzę, z całym szacunkiem dla wierzących. Nie wierzę też w to, że tak po prostu nie stanie się nic, że kompletnie przestane istnieć, nie będzie nawet mych myśli. Szczerze przyznam, że jestem ciekawa śmierci i na pewno nie chciałabym żyć wiecznie, bo wiem, że w pewnym momencie życie by mi się po prostu znudziło. Śmierć to rzecz naturalna i niespodziewana, dlaczego więc tak się jej boimy? Jedno z wielu pytań, na które każdy znajdzie inną odpowiedź.

Nie rozpisałam się dziś specjalnie, ale napisałam to, co krążyło po mojej głowie. Jutro szykuję się dobry dzień, przynajmniej dla mnie. Do napisania Kochani :)