Nie boję się śmierci, ani chorób, to samotność najbardziej mnie przeraża....

Dopiero dziś to naprawdę do mnie dotarło. JEST ŹLE, tak, że gorzej jeszcze nigdy nie było. Dotarło do mnie jaką byłam debilką robiąc niegdyś wielką tragedię z byle gówna, jestem coraz bliżej dna. Nie chcę marudzić, choć czuję potrzebę wyrzucenia z siebie tego wszystkiego. "Co ja sobie do cholery myślałam, że tak po prostu wszystko się ułoży, że wyleczę się raz dwa?"... Naprawdę tak myślałam, ale jak zaczęłam się dusić, zaczęło mnie napierdalać serducho, a o głowie już nie wspomnę, wszystko przez to "COŚ" w szyi, co też boli tak mocno, że czuję aż w uszach... zrozumiałam, że nie jest dobrze. Ta sprawa ma drugie, dość głębokie dno. Moja choroba nie jest tragedią, nie boję się jej, jestem twarda, dam sobie radę. To samotności najbardziej boję się w swoim życiu, a moja największa fobia chyba zaczęła się właśnie spełniać. Myślisz sobie, że masz cudownych przyjaciół, szkoda tylko, że oni nie mają Ciebie... czuję się żałośnie, jestem żywym trupem.

Umarłam? To bardzo prawdopodobne.

Miłego koteczki ;*