"Tylko zmysły mogą uleczyć duszę, tak samo jak tylko dusza może uleczyć zmysły." - Oscar Wilde

Dobra, wiem, że jestem tylko jednym z miliona rozpieszczonych bachorów, które nie potrafią dorosnąć, bo od nadmiaru wszystkiego w dupie im się poprzewracało (może przesadzam, ale czasem naprawdę się tak czuję). Doskonale zdaję sobie też sprawę z tego, że jestem tak bardzo zagubionym człowiekiem, bo świat biegnie tak cholernie szybko, że odpadam i nie daję już rady. Jestem w pełni świadoma tego, że moje zachowanie jest czasem wkurwiające do tego stopnia, że aż współczuję tym, którzy wciąż ze mną wytrzymują. Przeraża mnie to, że nie mam ani konkretnego celu, ani miejsca. Obiecałam komuś, że będę szczęśliwa, ale nie potrafię, bo wtedy też zrozumiałam, że serce mi pękło, choć nadal myślę, że w życiu tak naprawdę to kocha się tylko raz, ale jeśli tak bardzo bolesna ma być miłość to ja ją chyba pierdole... Jeszcze bardziej wkurwia mnie fakt, że nie potrafię dokończyć książki... Tak bardzo nie mogę tego wszystkiego skleić w całość. Do tego jeszcze bardzo chciałabym móc wreszcie zasnąć... I w takich właśnie chwilach pojawi się w mojej głowie ta głupia myśl  "Może byłoby lepiej, gdyby rodzice nie wpadli, albo może tak spróbować...", ale wierzcie mi, że nie próbuję, za dużo mnie tu trzyma wspomnień, zarówno dobrych jak i złych, że nie mogłabym. Wystarczy, że już kiedyś próbowałam. 

A tej nocy, chcę po prostu popijać wino, popalać e-peta, słuchać la musique française, może co nie co nabazgrolić, pomyśleć, bo nie chcę się zabić! Mimo, że jest ciężko i okrutnie, chcę biec przed siebie, gonić swoje marzenia.

"Tu sais rien n´est parfait,
la vie fait des errors,
bah toi seulement pour les meilleurs,
bah toi c´est vrai,
rien n´est parfait.
Mes jaques seconde de bonheur
pour d´autres.
La gout de vivre encore plus fort."

- Tal <3

PS: Po raz pierwszy w historii blogowania, napisałam dwa posty w ciągu jednej doby.

Miłego Koteczki.