O śmierci rozmyślam... i o współczesnych absurdach przy okazji...

Całkiem lubię ten nastrój jaki panuje na cmentarzach, ta tajemniczość i romantyczność. Ja to wręcz uwielbiam, tak poszwendać się po cmentarzu, ale nie dzisiaj! Każdy dziś idzie na cmentarz, niektórzy rzeczywiście pamiętają o swoich bliskich, jednak inni robią to tylko ten jeden raz w całym roku i to jeszcze na dodatek w sposób "patrzcie ja kupiłem zmarłej babce największe kwiaty", "Grób naszej rodziny wygląda o niebo lepiej niż wszystkie sąsiednie groby.". Denerwuje mnie to, jedno z wielu powszechnych i jednocześnie absurdalnych zjawisk współczesnego świata.  Jestem osobą nie wierzącą, nie wierzę w to, że tam u góry jest sobie dobry i kochający wszystkich ideał, tak zwany Bóg. Choć z drugiej strony nie wierzę też w to, że po śmierci moja dusza tak po prostu się rozwali na milion kawałków. Nie wiem czy ktoś będzie o mnie pamiętał, gdy umrę, lecz gdyby miała to być pamięć tylko na pokaz to ja dziękuje. Wierzę w koniec świata, bo gdy ja umrę to i cały mój świat umrze, choć człowiek umiera dopiero gdy pamięć o nim umiera. I przypomniała mi się ostatnio filozofia Shi-Shei czyli Śmierci-Życia : "Powinniśmy żyć danym nam życiem, przygotowując się do zanurzenia w śmierć w każdej chwili. Dlatego też śmierć nie jest Sein (byciem), lecz Sollen (zdarzeniem w życiu)"

Nie wiem po co myśleć o śmierci, może po prostu czytam za dużo filozofii, albo jestem tak bardzo nie pewna? Chcę po prostu żyć danym mi życiem. A dzisiejszy dzień... Czy jest ktoś za kim tęsknie, a kogo już nie zobaczę? Oj tak.

A jeśli już napisałam co nie co o współczesnych absurdach, to na koniec jeszcze taka malutka anegdotka. Wczoraj w szkole, pierwszaki i drugoklasiści się zarąbiście poprzebierali, ozdobili szkółkę "na straszno" i popiekli ciasta (no i my maturzyści mogliśmy się oczywiście nażreć za darmo :D) w końcu Halloween było. Wychodząc z palarni, natknęłam się na dwie zakonnice, które spojrzały w kierunku tych odpicowanych na straszno ludzi i skomentowały to mniej więcej tak, na maksa oburzone: "Tą młodzież to już szatany opętały, żyjemy przecież w katolickim kraju!"... A moim zdaniem nie tyle katolickim, co zwyczajnie lekko zacofanym.

Miłego.